Wezwanie w charakterze świadka w sprawie o wyłudzenie danych i kredytu

Postępowanie przygotowawcze

W obecnej sytuacji, jeżeli nie zostały Pani postanowione zarzuty, a więc nie jest Pani obecnie podejrzana, nie ma powodu do obaw ani zajmowania stanowiska w sprawie, bowiem ewentualne postępowanie przygotowawcze nie jest w chwili obecnej prowadzone przeciwko Pani. Jeżeli przestępstwo zostało popełnione w 2019 r., z ostrożności proszę wykazać, iż w tamtym okresie nie miała Pani kontaktu z pokrzywdzoną.

Zobacz też: Wyłudzenie danych osobowych K.k.

Uznanie kogoś za osobę podejrzaną

Zgodnie bowiem z treścią art. 71 § 1 Kodeksu postępowania karnego „za podejrzanego uważa się osobę, co do której wydano postanowienie o przedstawieniu zarzutów albo której bez wydania takiego postanowienia postawiono zarzut w związku z przystąpieniem do przesłuchania w charakterze podejrzanego”. Status podejrzanego osoba uzyskuje w momencie wydania postanowienia o przedstawieniu zarzutów (art. 313 § 1), a także w sytuacjach określonych w art. 308 § 2 oraz art. 325g.

W orzecznictwie słusznie podkreśla się, że wydania postanowienia o przedstawieniu zarzutów nie można utożsamiać z jego sporządzeniem, gdyż wydanie postanowienia oznacza jego uzewnętrznienie. Aby uznać postanowienie za wydane, należy kumulatywnie spełnić trzy warunki, czyli: sporządzenie postanowienia, jego niezwłoczne ogłoszenie i przesłuchanie podejrzanego (np. post. SN z 24.4.2007 r., sygn. akt IV KK 31/07).

Sąd Apelacyjny w Katowicach przyjął, że „nie powinno budzić wątpliwości, iż wydanie postanowienia o przedstawieniu zarzutów w rozumieniu art. 71 KPK oznacza jego sporządzenie, niezwłoczne ogłoszenie i przesłuchanie podejrzanego, w sytuacji jednak gdy podejrzany ukrywa się lub jest nieobecny w kraju, przez wydanie postanowienia o przedstawieniu zarzutów należy rozumieć samo sporządzenie tego postanowienia” (wyrok SA w Katowicach z 18.9.2015 r., sygn. akt II AKa 268/15).

Przeczytaj też: Art. 286 § 1 K.k. świadek

Domniemanie niewinności

Ponadto, co jest ważne dla Pani, jeżeli uważa Pani, iż doszło do pomyłki, a więc brak jest dowodów na przypisanie Pani winy, to zgodnie z treścią art. 5 § 2 niedające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego. Artykuł 5 reguluje dwie niezmiernie ważne i powiązane ze sobą zasady postępowania karnego – zasadę domniemania niewinności i zasadę in dubio pro reo. Meritum domniemania niewinności, jako jednego z elementów rzetelnego procesu karnego, sprowadza się do tego, że oskarżony jest w procesie karnym niewinny, a wina musi mu być udowodniona i stwierdzona prawomocnym wyrokiem karnym, przy czym związana ściśle z domniemaniem niewinności zasada in dubio pro reo w art. 5 § 2 nakazuje rozstrzygnąć niedające się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego.

Oznacza to, ni mniej, ni więcej, że udowodnienie winy oskarżonemu musi być całkowite, pewne i wolne od wątpliwości (zob. wyrok SN z 24.2.1999 r., sygn. akt V KKN 362/97,; szerzej na temat historii oraz istoty zasady in dubio pro reo: M. Lipczyńska, Znaczenie i funkcje, s. 552 i n.). Zastrzec należy, że domniemanie niewinności nie wymaga dowodzenia; to obalenie tego domniemania wymaga dowodów. Zatem to nie oskarżony musi udowodnić swoją niewinność, lecz oskarżyciel udowodnić winę oskarżonego.

Z uwagi na powyższe, w chwili obecnej, jeżeli nie została Pani nawet wezwana w celu przesłuchania w charakterze podejrzanego, proszę nie zajmować stanowiska w sprawie, proszę złożyć zeznania zgodnie z prawdą i wskazać, iż w czasie czynu nie znała Pani pokrzywdzonej.

Nie znalazłeś odpowiedzi na swoje pytania? Opisz nam swoją sprawę wypełniając formularz poniżej  ▼▼▼ Zadanie pytania do niczego nie zobowiązuje.