Nękanie nauczyciela przez rodzica

Zniesławienie nauczyciela przez rodzica ucznia

Przedmiotowe postępowanie rodzica można rozważać na płaszczyznach cywilnej i karnej. Zacznę od omówienia tej drugiej.

Jak wynika z opisu, działania rodzica mają na celu podważenie Pani kompetencji jako pedagoga. W takim przypadku możemy rozpatrywać sprawę pod kontem przestępstwa zniesławienia, określonego w art. 212 Kodeksu karnego (K.k.):

„Art. 212. § 1. Kto pomawia inną osobę, grupę osób, instytucję, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności, podlega grzywnie albo karze ograniczenia wolności.

§ 2. Jeżeli sprawca dopuszcza się czynu określonego w § 1 za pomocą środków masowego komunikowania, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.

§ 3. W razie skazania za przestępstwo określone w § 1 lub 2 sąd może orzec nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego, Polskiego Czerwonego Krzyża albo na inny cel społeczny wskazany przez pokrzywdzonego.

§ 4. Ściganie przestępstwa określonego w § 1 lub 2 odbywa się z oskarżenia prywatnego.”

Zarzuty niedostosowywania poziomu trudności przeprowadzanych testów niewątpliwie kwestionują Pani umiejętności i wiedzę jako nauczyciela. Jednakże podejrzewam, że w przypadku ewentualnego sporu sądowego, ze względu na pełnioną przez Panią publiczną funkcję, działanie takie mogłyby zostać uznane za dozwoloną krytykę. Inaczej ma się sprawa, jeśli chodzi o zarzut zastraszania uczniów. Obiektywnie nieprawdziwy zarzut tego rodzaju nie powinien być w mojej ocenie uznany za dopuszczalny, niezależnie od wykonywanego zawodu.

Naruszenie dóbr osobistych nauczyciela

Niezależnie od ewentualnej ścieżki karnej, istnieje także możliwość dochodzenia przez Panią roszczeń na drodze cywilnej. W tym przypadku, roszczenie musiałoby zostać oparte na naruszeniu dóbr osobistych, o których mowa art. 23 Kodeksu cywilnego. Nie ulega bowiem wątpliwości, iż dobre imię, czy reputacja wieloletniego pracownika stanowią dobra osobiste człowieka, zdefiniowane w tym przepisie. Kwestię ochrony dóbr osobistych reguluje art. 24 Kodeksu cywilnego:

„Art. 24. § 1. Ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny.

§ 2. Jeżeli wskutek naruszenia dobra osobistego została wyrządzona szkoda majątkowa, poszkodowany może żądać jej naprawienia na zasadach ogólnych.

§ 3. Przepisy powyższe nie uchybiają uprawnieniom przewidzianym w innych przepisach, w szczególności w prawie autorskim oraz w prawie wynalazczym.”

Ochrona dóbr osobistych

Jak wynika z cytowanego przepisu, ochrona dóbr osobistych przysługuje jedynie w przypadku, jeśli naruszenie miało charakter bezprawny. Dlatego też w pierwszej kolejności przystąpiłem do oceny zachowania pod kontem karnym.

W związku z naruszeniem może żądać Pani przede wszystkim zaprzestania przez rodzica działań mających na celu oczernienie Pani. Ponadto może Pani żądać złożenia przez rodzica odpowiedniego oświadczenia, w którym odwoła on podniesione zarzuty, np. w formie listu otwartego do dyrekcji. Ewentualnie możliwe jest także żądanie wypłaty Pani zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny.

Ze względu na charakter sprawy sugeruję w pierwszej kolejności na podjęcie działań na ścieżce cywilnej, poprzez skierowanie do rodzica pisma z odpowiednimi żądaniami. Jeśli doszłoby do eskalacji działań ze strony rodzica, zasadne będzie rozważenie podjęcia także działań na ścieżce karnej. Oczywiście, ostateczną decyzje pozostawiam Pani.

Źródła:

1. Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny - Dz.U. 1964 nr 16 poz. 93
3. Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny - Dz.U. 1997 nr 88 poz. 553

Nie znalazłeś odpowiedzi na swoje pytania? Opisz nam swoją sprawę wypełniając formularz poniżej  ▼▼▼ Zadanie pytania do niczego nie zobowiązuje.