Nękanie e-mailami, sms-ami i telefonami - jak się bronić, co robić?

Konieczność zawiadomienia prokuratury o podejrzeniu nękania

Istota odpowiedzi na Pańskie pytanie powinna być krótka: Należy niezwłocznie (czyli bez zbędnej zwłoki) powiadomić prokuraturę o podejrzeniu popełnienia przestępstwa – przynajmniej przestępstwa nękania, stypizowanego w art. 190a Kodeksu karnego (skrótowo: K.k.). Reszta tej odpowiedzi (wraz z niżej zacytowanymi i wskazanymi przepisami prawnymi ma charakter uzupełniający – zakładam, że pożyteczny, ale bez powiadomienia organów ścigania informacje uzupełniające mogą być najwyżej w malutkim stopniu przydatne. Odradzam tak zwane branie sprawy we własne ręce (nie tylko dosłownie) – być może komuś chodzi właśnie o to, by Pan stracił panowanie nad emocjami i zachował się niewłaściwie (co mogłoby mieć nawet bardzo poważne skutki prawne).

Policja wprawdzie również mogłaby zostać powiadomiona, ale w jej małych jednostkach organizacyjnych może brakować środków do prowadzenie trudnych spraw jak np. o nękanie. Ponadto prokurator mógłby zakazać sprawcy kontaktów z Panem (o co warto wnioskować).

Pańskie słowa wskazują głównie na to, że prawdopodobnie doszło do popełnienia przestępstwa nękania (art. 190a K.k.). Proponuję zapoznać się nie tylko z niżej zacytowanymi artykułami K.k. (190, 190a, 191) ale także z innymi przepisami (szczególnie wskazanymi w tej odpowiedzi); wspomniany przez Pana szantaż może wskazywać na przestępstwo „z artykułu 191 K.k.” (jeden z typów gróźb karalnych). Akty prawne są teraz szeroko dostępne (np. przy pomocy niżej wskazanej sejmowej bazy danych). Podczas lektury często pojawiają się skojarzenia; lektura treści prawnych może pomóc w zauważeniu, że określone okoliczności mają znaczenie prawne; być może Pan tego nie zauważał lub nie doceniał i to sprawiło dotychczasowy brak skierowania sprawy do organów ścigania. Niżej cytuję także przepisy dotyczące gróźb karalnych, ponieważ dość często nękanie związane jest z groźbami bezprawnymi. Poza tym dla artykułów: 190 K.k., 190a K.k. oraz 191 K.k. wspólne jest wywołanie uzasadnionej obawy; skoro doszło do rozstroju zdrowia z powodu zachowań sprawcy, to można założyć zasadność Pańskich obaw – przydać się może akcentowanie zasadności obaw oraz okazanie zaświadczenia lub innych materiałów na temat stanu Pańskiego zdrowia.

Zobacz też: Jak się bronić przed pomówieniami

Konieczność posiadania dowodów na czyny sprawcy

Dowody są ważne, a nawet bardzo ważne. Dlatego przydać się może zachowanie posiadanych przez Pana dowodów na okoliczność nagannych zachowań sprawcy. Poza tym proponuję spisać okoliczności, które można by udowodnić w inny sposób – np. przy pomocy: historii różnego rodzaju połączeń (co powinno być osiągalne dla organów ścigania), zeznań, dokumentów (np. dotyczących list uczestników tak zwanych spotkań firmowych). Im dokładniejsze informacje oraz lepsze ich poukładanie (np. w postaci listy lub tabeli), tym łatwiejsze powinny okazać się skuteczne działania organów ścigania.

Organa ścigania mogą szczególnie pomóc w związku z przestępstwami ściganymi z urzędu lub na wniosek – np. dla ścigania przestępstw stypizowanych w artykułach: 190 K.k., 190a K.k. oraz 191 K.k. niezbędny jest wniosek o ściganie. Są także przestępstwa ścigane z oskarżenia prywatnego – w takich przypadkach oskarżyciel prywatny powinien (samodzielnie lub z pomocą prawnika): przygotować prywatny akt oskarżenia, wnieść do sądu akt oskarżenia oraz przed sądem akt oskarżenia popierać. Np. z oskarżenia prywatnego ścigane jest przestępstwo zniesławienia (art. 212 i następne K.k.).

Przestępstwo zniesławienia – czym jest?

Zniesławienie jest – w kategoriach Kodeksu cywilnego (skrótowo: K.c.) – przejawem naruszenia dóbr osobistych (art. 23 K.c.). Podstawowe sankcje cywilne z tego zakresu określono w art. 24 K.c. – jednym z rodzaju sankcji jest zadośćuczynienie pieniężne. Niekiedy możliwe jest dochodzenie także odszkodowań (art. 415 i następne) – np. z tytułu szkód na osobie (art. 444 i następne K.c.), w tym spowodowania rozstroju zdrowia.

Wprawdzie w procedurze cywilnej – to jest w Kodeksie postępowania karnego – przewidziano możność dochodzenie roszczeń cywilnych w procesie karnym, ale dochodzenie zadośćuczynienia lub odszkodowania może być na tyle złożone, że sąd karny odmówi rozpatrywania sprawy cywilnej w postępowaniu karnym. Jednak nawet na wszelki wypadek informuję, że powództwo cywilne w sprawie karnym powinno zostać wytoczone przed pierwszą rozprawą sądową (niekiedy pozew przedkładany jest prokuratorowi, który dołącza go do aktu oskarżenia, kierowanego do sądu).

Przepisy prawne o groźbach i nękaniu

„Art. 190

§ 1. Kto grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej, jeżeli groźba wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

§ 2. Ściganie następuje na wniosek pokrzywdzonego.

Art. 190a

§ 1. Kto przez uporczywe nękanie innej osoby lub osoby jej najbliższej wzbudza u niej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia lub istotnie narusza jej prywatność, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

§ 2. Tej samej karze podlega, kto, podszywając się pod inną osobę, wykorzystuje jej wizerunek lub inne jej dane osobowe w celu wyrządzenia jej szkody majątkowej lub osobistej.

§ 3. Jeżeli następstwem czynu określonego w § 1 lub 2 jest targnięcie się pokrzywdzonego na własne życie, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.

§ 4. Ściganie przestępstwa określonego w § 1 lub 2 następuje na wniosek pokrzywdzonego.

Art. 191

§ 1. Kto stosuje przemoc wobec osoby lub groźbę bezprawną w celu zmuszenia innej osoby do określonego działania, zaniechania lub znoszenia, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

§ 1a. Tej samej karze podlega, kto w celu określonym w § 1 stosuje przemoc innego rodzaju uporczywie lub w sposób istotnie utrudniający innej osobie korzystanie z zajmowanego lokalu mieszkalnego.

§ 2. Jeżeli sprawca działa w sposób określony w § 1 w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

§ 3. Ściganie przestępstwa określonego w § 1a następuje na wniosek pokrzywdzonego”.

Nie znalazłeś odpowiedzi na swoje pytania? Opisz nam swoją sprawę wypełniając formularz poniżej  ▼▼▼ Zadanie pytania do niczego nie zobowiązuje.