Kara za wybicie szyby w drzwiach do klatki schodowej

Wybicie szyby na klatce schodowej

Z treści Pani pytania wynika, że Pani mąż będąc po alkoholu wybił szybę w drzwiach do klatki schodowej. Mimo iż wyraził chęć naprawienia szkody, zarządca zgłosił sprawę organom ścigania. Zastanawia się Pani, jakie będą dalsze losy postępowania.

Dla niniejszej opinii przyjmuję, że Pani mąż przyznaje się do winy i zamierza naprawić szkodę.

O ile powyższe polega na prawdzie to bez względu na stanowisko zarządcy, mąż winien skontaktować się z członkami wspólnoty i zgłosić gotowość naprawienia szkody. Dobrze byłoby, gdyby w tym celu nawiązał kontakt z członkami wspólnoty, a do samego zarządcy wysłał pismo i prosił o wskazanie sposobu naprawienia szkody, tj. poprzez wskazanie rachunku, na który winna być wpłacona kwota pokrywająca zniszczenia, czy też szkoda ma być naprawiona fizycznie.

Stanowisko zarządcy nie powinno męża zniechęcać do zawarcia ugody, albowiem takie zachowanie będzie przez sąd brane pod uwagę, tj. będzie miało istotne znaczenie z punktu walki o warunkowe umorzenie postępowania karnego. Zarządca będzie miał nadto prawo wycofać wniosek o ściganie.

Zgłoszenie na policję wybicia szyby w klatce

W pierwszej kolejności proszę zatem ustalić, jaka jest kwalifikacja prawna zarzucanego Pani mężowi czynu. Drugim krokiem jest ustalenie, czy wniosek o ściganie został przez pokrzywdzonego – zarządcę rzeczywiście złożony. Jeżeli tak, wówczas istnieje możliwość porozumienia się z pokrzywdzonym celem naprawienia ewentualnej szkody skutkiem czego byłoby wycofanie wniosku o ściganie.

Zgodnie z art. 12 § 1 K.p.k. w sprawach o przestępstwa ścigane na wniosek postępowanie z chwilą złożenia wniosku toczy się z urzędu. Organ ścigania poucza osobę uprawnioną do złożenia wniosku o przysługującym jej uprawnieniu. Co istotne wniosek może być cofnięty w postępowaniu przygotowawczym za zgodą prokuratora, a w postępowaniu sądowym za zgodą sądu – do rozpoczęcia przewodu sądowego na pierwszej rozprawie głównej. Ponowne złożenie wniosku jest niedopuszczalne.

Innymi słowy pokrzywdzony, który złożył wniosek o ściganie może ten wniosek cofnąć, co na 90% będzie skutkowało wyrażeniem zgody na jego cofnięcie i umorzenie postępowania. W toku postępowania przygotowawczego, tj. zanim sprawa trafi do sądu, zgodę na cofnięcie wniosku wyraża prokurator, w późniejszym etapie konieczne jest uzyskanie zgody sądu.

Warunkowe umorzenie postępowania karnego

Drugą możliwością jest próba wykazania, że w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z wypadkiem mniejszej wagi, co z kolei powoduje, że Pani mąż może się starać o warunkowe umorzenie postępowania karnego. Sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy nie karanego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. Warunkowego umorzenia nie stosuje się do sprawcy przestępstwa zagrożonego karą przekraczającą 5 lat pozbawienia wolności.

Warunkowe umorzenie postępowania nie jest bowiem skazaniem w rozumieniu karnoprocesowym. Wskazać należy na postanowienie Sądu Najwyższego – Izba Karna z dnia 17 maja 2000 r., sygn. akt I KZP 7/2000, zgodnie z którym „w trybie przewidzianym w art. 387 kpk dopuszczalne jest tylko wydanie wyroku skazującego, a nie wyroku warunkowo umarzającego postępowanie karne”. Sąd Najwyższy rozróżnia zatem skazanie od warunkowego umorzenie postępowania.

Podobne stanowisko przyjmowane jest w doktrynie. Podkreśla się, iż wyrok warunkowo umarzający postępowanie karne nie jest wyrokiem skazującym (zob. np. A. Bulsiewicz i inni: Przebieg postępowania karnego, Toruń 1999, str. 163; K. Marszał: Proces karny, Katowice 1997, str. 247-248; S. Waltoś: Proces karny. Zarys systemu, Warszawa 1998, str. 46; J. Bratoszewski i inni: Kodeks postępowania karnego. Komentarz, Warszawa 1998, t. II, str. 350-351; P. Hofmański, E. Sadzik, K. Zgryzek: Kodeks postępowania karnego. Komentarz, t. I, Warszawa 1999, str. 429).

Reasumując, proszę najpierw spróbować porozmawiać z członkami wspólnoty i zarządcą, by cofnął wniosek, a jeżeli to się nie uda, wówczas dopiero wskazywać, iż mamy do czynienia z czynem mniejszej wagi i walczyć o warunkowe umorzenie postępowania karnego. Osobiście uważam, że są duże szanse na warunkowe umorzenie postępowania karnego.

Nie znalazłeś odpowiedzi na swoje pytania? Opisz nam swoją sprawę wypełniając formularz poniżej  ▼▼▼ Zadanie pytania do niczego nie zobowiązuje.