Naruszenie tajemnicy korespondencji przez eks żonę

Naruszenie dóbr osobistych

Zgodnie z art. 23 Kodeksu cywilnego (w skrócie K.c.) „dobra osobiste człowieka, jak w szczególności zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska pozostają pod ochroną prawa cywilnego niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach”.

Zgodnie z art. 24 K.c.:

„§ 1. Ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny.

§ 2. Jeżeli wskutek naruszenia dobra osobistego została wyrządzona szkoda majątkowa, poszkodowany może żądać jej naprawienia na zasadach ogólnych.

§ 3. Przepisy powyższe nie uchybiają uprawnieniom przewidzianym w innych przepisach, w szczególności w prawie autorskim oraz w prawie wynalazczym”.

Naruszenie tajemnicy korespondencji

Zgodnie z poglądami piśmiennictwa prawnego: „Dobrem osobistym objętym wyliczeniem w omawianym przepisie jest także tajemnica korespondencji. Jest to także dobro, którego pogwałcenia mogą być źródłem wielu naruszeń innych dóbr osobistych, jak wizerunku, czci czy dobrego imienia. Dlatego ustawodawca wyraźnie dobro to wymienił. Co więcej, gdy przyjąć, że dobro to dotyczy korespondencji jako wiadomości uzyskanych zarówno w drodze porozumiewania się listownego, a także za pośrednictwem telefonu, telegrafu, internetu, różnych środków audiowizualnych, to uznać należy, że ochronie podlegają tutaj bez względu na treść, charakter czy znaczenie zawartości dla adresata i nadawcy wszelkie formy porozumiewania się interpersonalnego wykorzystującego jakikolwiek nośnik fizyczny, z tym że adresatem powinien być zawsze jakiś określony podmiot. Korespondencja ma zatem charakter poufny, jednakże poufność tę można wyłączyć poprzez wyraźne wskazanie jej przez nadawcę jako np. list otwarty skierowany do ogółu i wówczas może on być udostępniony szerokiemu kręgowi adresatów. Jeśli brak takiego zastrzeżenia, to nadawca ma prawo oczekiwać, że adresat zachowa szacunek dla jego sfery prywatności i nie udostępni jej nikomu. W sytuacji więc, w której wierzyciel przesłał dłużnikowi upomnienie do zapłaty jego zaległej należności, ale w sposób umożliwiający zapoznanie się z treścią tego upomnienia przez inne osoby, narusza to prawo do zachowania tajemnicy korespondencji posługujące dłużnikowi z mocy art. 23 K.c. Stanowisko takie wynika z wyroku SA w Warszawie z 8.06.2016 r.” (S. Kalus w: Kodeks cywilny. Komentarz. Tom I. Część ogólna (art. 1–125), red. M. Fras, M. Habdas, Warszawa 2018, art. 23).

Skierowanie formalnego pisma do osoby naruszającej prawo

Do rozważenia przez Pana jest zatem skierowanie formalnego pisma do osoby naruszającej w Pana ocenie Pana prawa, w którym:

1) poruszona zostanie kwestia Pana dobra osobistego – tajemnica korespondencji,

2) wskaże Pan na żądanie natychmiastowego zaniechania naruszeń,

3) do przemyślenia – zażąda Pan stosownej kwoty celem zadośćuczynienia,

4) wskaże Pan, że brak reakcji ze strony ww. osoby narazi ją na duże straty związane ze skierowaniem sprawy do sądu.

Jeśli te kroki nie pomogą, to warto rozważyć skierowanie sprawy cywilnej na drogę postępowania sądowego.

Nie znalazłeś odpowiedzi na swoje pytania? Opisz nam swoją sprawę wypełniając formularz poniżej  ▼▼▼ Zadanie pytania do niczego nie zobowiązuje.