Szantażysta ma moje intymne zdjęcia i żąda pieniędzy, co robić?

Stosowanie groźby bezprawnej w celu zmuszenia innej osoby do określonego działania

Podstawę prawną opinii stanowią przepisy Kodeksu karnego (K.k.) oraz Kodeksu postępowania karnego (K.p.k.).

W przedmiotowej sytuacji mamy do czynienia z czynem, który może wypełniać znamiona przestępstwa, o którym mowa w art. 191 § 1 k.k. Zgodnie z tym przepisem:

„Art. 191. § 1. Kto stosuje przemoc wobec osoby lub groźbę bezprawną w celu zmuszenia innej osoby do określonego działania, zaniechania lub znoszenia, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.”

W pierwszej kolejności pochylić należy się nad zwrotem „groźba bezprawna”. Groźba bezprawna powinna być rozumiana zgodnie z definicją ustawową zawartą w art. 115 § 12 jako groźba określona w art. 190 § 1, jak i groźba spowodowania postępowania karnego lub rozgłoszenia wiadomości uwłaczającej czci zagrożonego lub jego osoby najbliższej. Nie stanowi przy tym groźby bezprawnej zapowiedź spowodowania postępowania karnego, jeśli ma ona na celu jedynie ochronę prawa naruszonego przestępstwem. Innymi słowy, nawet gdyby w chwili obecnej wskazała Pani grożącemu, że zgłosi sprawę na policję, to Pani zachowanie polegające na zagrożeniu zgłoszenia sprawy na Policję nie może być rozpatrywane w kategoriach zachowania wypełniającego znamiona czynu, o którym mowa w art. 191 § 1 K.k., w przeciwieństwie do zachowania tej osoby, która Pani grozi, że jeżeli nie wykona Pani jej polecenia, tj. nie zapłaci określonej kwoty pieniędzy, wówczas rozpowszechni film pornograficzny z Pani udziałem. Nie ma bowiem wątpliwości, iż zachowanie tej osoby stanowi realną groźbę upublicznia filmu uwłaczającego Pani czci, dobremu imieniu, a przede wszystkim narusza Pani prawo do prywatności.

Szantażysta nie daje spokoju i grozi upublicznieniem intymnych zdjęć

Przez działanie należy rozumieć wykonywanie określonych ruchów, zaniechanie polega na powstrzymaniu się od ich wykonywania, a znoszenie to tolerowanie pewnego nieprzyjemnego dla danej osoby stanu rzeczy (zob. M. Filar, w: Kodeks..., red. O. Górniok, 2006, s. 624). W mojej ocenie zachowanie grożącego winno być postrzegane jako wykonywanie określonych ruchów zmierzających do szantażowania Pani.

Ustawodawca bowiem posługuje się wskazaniem, iż groźba bezprawna jest dokonywana w celu zmuszenia innej osoby do określonego działania, zaniechania lub znoszenia. W Pani przypadku osoba ta działa z zamiarem bezpośrednim, na co wskazuje jej notoryczność, a także coraz śmielsze działanie. W opisie wskazuje Pani, iż dotychczas spełniała wolę grożącego, co z kolei karze przypuszczać, że groźby takie były co najmniej kilkukrotne. Nie ulega nadto wątpliwości, iż swym zachowaniem osoba ta zmierza do wymuszenia na Pani określonego działania, tj. płacenia za milczenie. Można jedynie przypuszczać, że wcześniej czy później zechce z tego uczynić źródło stałego dochodu.

Celem przedstawienia argumentu do obrony wskazać należy na pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy z dnia 22 lutego 1963 r., sygn. akt II K 997/60, zgodnie z którym „różnica pomiędzy perswazją i nakłanianiem z jednej strony a zmuszeniem polega na tym, że perswazja lub nakłanianie zmierza poprzez stosowną i przekonywającą argumentację do wywołania zmiany w sferze poglądów i woli przekonywanego oraz podjęcia przez niego jakiejś akcji, bądź powstrzymania się od działania z własnej woli, natomiast zmuszenie ma na celu złamanie oporu wynikającego ze sprzeczności pomiędzy wolą i poglądami zmuszanego, a czynnością, która ma być podjęta lub zaniechana oraz doprowadzenie do podjęcia bądź zaniechania czynności wbrew woli pokrzywdzonego. Środkami wiodącymi do bezprawnego złamania oporu osoby pokrzywdzonej są: przemoc fizyczna (vis absoluta) i przymus psychiczny (vic compulsiva) w postaci groźby popełnienia przestępstwa, groźby spowodowania postępowania karnego i groźby rozgłoszenia wiadomości uwłaczającej czci zagrożonego lub jego bliskich.”

Groźba upublicznienia intymnych zdjęć

Groźba popełnienia przestępstwa, która nie wzbudza w zagrożonym uzasadnionej obawy jej spełnienia, nie jest groźbą bezprawną w rozumieniu art. 191 K.k. W Pani jednak przypadku nie można mówić o braku obawy spełnienia zapowiedzi wyrażanych przez tę osobę, skoro już co najmniej raz wykonała Pani czynność, o którą ta osoba prosiła.

W obecnej sytuacji nie pozostaje nic innego, jak próbować nagrać rozmowy tego mężczyzny na telefon lub dyktafon, celem ich dalszego wykorzystania w ramach postępowania karnego. Każdy dowód będzie miał istotne znaczenie dla sprawy. Po uzyskaniu dowodów zasadnym jest podjęcie decyzji o złożeniu zawiadomienia o uzasadnionym podejrzeniu popełnienia przestępstwa, albowiem tylko w taki sposób organa ścigania mogą dowiedzieć się o zachowaniu tej osoby. Z chwilą złożenia takiego zawiadomienia postępowanie będzie toczyło się z urzędu. Złożenie takiego zawiadomienia o uzasadnionym podejrzeniu popełniania przestępstwa jest wolne od jakichkolwiek opłat. Czyn, o którym mowa w art. 191 § 1 K.k., jest ścigany z oskarżenia publicznego z urzędu.

Jeśli masz podobny problem prawny, zadaj pytanie naszemu prawnikowi (przygotowujemy też pisma) w formularzu poniżej  ▼▼▼