Sprawa nielegalnego ściągnięcia filmu

W pierwszej kolejności należy się zastanowić nad tym, czy na jakimkolwiek komputerze, z którego korzystał Pan lub pozostali członkowie rodziny, zainstalowany był program umożliwiających ściąganie plików i ich dalsze udostępnianie (P2P). Jeżeli tak, to taki komputer, o ile jest mobilny (przenośny), o tyle winien zostać z domu wyniesiony. Bardzo często w tego rodzaju sprawach policja przeszukuje miejsce zamieszkania osoby, u której dane komputerowe skazały rzekome ściągnięcie pliku z nielegalnego źródła. Jeżeli komputer nie zostanie zabezpieczony z powodu jego nieodnalezieni, wówczas obawy winne być znacznie mniejsze, aczkolwiek nie oznacza to, że zupełnie nie występuje ryzyko skazania.

Jeżeli komputer zostanie zabezpieczony, to nie ma to znaczenia, czy komputer jest służbowy, czy prywatny, bowiem organy ścigania mogą zabezpieczyć każdy komputer, co do którego będą miały wątpliwości, czy nie służył do popełnienia czynu zabronionego.

W sprawie należy podziać się postawienia, choćby jednemu z domowników, w szczególności temu, na którego zarejestrowany jest Internet postawienia zarzutu i wszczęcia mediacji w toku postępowania przygotowawczego. Jeżeli takowa mediacja zostanie wszczęta wówczas zapewne producent filmu będzie reprezentowany przez pełnomocnika, który będzie domagał się odszkodowania. Wysokość takiego odszkodowania jest w znacznej mierze uzależniona od ilości udostępnień.

Każdy z członków Pana rodziny, w tym także Pan, ma prawo powołać się na przepis art. 183 Kodeksu postępowania karnego.

W pierwszej kolejności zwrócić należy uwagę na pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 23 lutego 1987 r., sygn. akt II KR 22/87, zgodnie z którym „organ prowadzący postępowanie ma – w myśl art. 10 i 173 § 2 k.p.k. – obowiązek pouczenia świadka o przysługującym mu z mocy art. 166 § 1 k.p.k. prawie uchylenia się od odpowiedzi na pytanie, jeżeli udzielenie odpowiedzi mogłoby narazić na odpowiedzialność karną tego świadka lub osobę dla niego najbliższą. Jednakże obowiązek ten ciąży na organie prowadzącym postępowanie tylko wtedy, gdy świadkowi lub jego najbliższym rzeczywiście grozi odpowiedzialność karna, a nie odpowiedzialność cywilna lub dyscyplinarna”.

Korzystny dla Pana pogląd wyraża Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 6 kwietnia 1977 r., sygn. akt II KR 38/77, zgodnie z którym „przepisy art. 166 i 173 § 2 k.p.k. mają na celu ochronę interesów świadków, wobec czego tylko świadkowie, których sąd nie pouczył o przysługującym im prawie uchylenia się od odpowiedzi na pytania i którzy z uprawnienia tego ze szkodą dla siebie nie skorzystali, mogą się powoływać na naruszenie tych przepisów, oskarżony natomiast uprawnienia takiego nie ma (arg. z art. 374 § 3 k.p.k.)”.

Nadto pragnę zauważyć, iż nawet gdyby organa ścigania zechciałby Panu postawić zarzut, wówczas protokół z przesłuchania nie może stanowić dowodu w sprawie.

Powyższy pogląd został wyrażony nadto przez Sąd Apelacyjny w Lublinie w wyroku z dnia 5 lipca 2012 r., sygn. akt II AKa 91/12, w którego tezie wskazano, iż „przepis art. 183 § 1 k.p.k. na celu ochronę interesów świadków, wobec czego tylko świadkowie, których sąd nie pouczył o przysługującym im prawie uchylenia się od odpowiedzi na pytania i którzy z uprawnienia tego ze szkodą dla siebie nie skorzystali, mogą się powoływać na naruszenie tego przepisu, oskarżony natomiast uprawnienia takiego nie posiada”.

Jeśli masz podobny problem prawny, zadaj pytanie naszemu prawnikowi (przygotowujemy też pisma) w formularzu poniżej  ▼▼▼