Przepustka z aresztu śledczego

Artykuł 165 § 2 Kodeksu karnego wykonawczego stanowi „skazanemu można zezwolić na opuszczenie zakładu karnego, łącznie na czas do 14 dni, zwłaszcza w celu podejmowania starań o uzyskanie po zwolnieniu odpowiednich możliwości zamieszkania i pracy. Zezwolenia udziela dyrektor zakładu karnego”.

Użycie w tym artykule zwrotu „można zezwolić” wskazuje, iż decyzja o zezwoleniu na opuszczenie zakładu karnego jest czysto ocenna. Przewidziane w nim zezwolenie na opuszczenie zakładu karnego uzależnione jest od uznania dyrektora zakładu karnego, a więc nieudzielenie takiego zezwolenia, mimo wniosku, musi mieć formę decyzji i stanowi podstawę wniesienia skargi na podstawie art. 7 § 1. Podlega ona też kontroli w trybie nadzoru penitencjarnego (art. 34), a także kontroli ze strony Dyrektora Generalnego lub dyrektora okręgowego Służby Więziennej (art. 78 § 2).

Tak więc zgodnie z art. 7 w przypadku odmowy udzielenia przerwy brat może zaskarżyć tą decyzję do sądu z powodu jej niezgodności z prawem. Skargi rozpoznaje sąd właściwy zgodnie z art. 3. W sprawach dotyczących odbywania kary pozbawienia wolności, kary aresztu, kary porządkowej, środka przymusu skutkującego pozbawienie wolności, wykonywania orzeczenia o warunkowym przedterminowym zwolnieniu oraz środka zabezpieczającego polegającego na umieszczeniu w zakładzie zamkniętym sądem właściwym jest sąd penitencjarny.

Skargę na odmowę udzielenia zezwolenia na opuszczenie zakładu brat winien złożyć w terminie 7 dni od dnia ogłoszenia lub doręczenia decyzji. Skargę wnosi się do organu, który wydał zaskarżoną decyzję. Jeżeli organ, który wydał zaskarżoną decyzję, nie przychyli się do skargi, przekazuje ją wraz z aktami sprawy bezzwłocznie do właściwego sądu. Po rozpoznaniu skargi sąd orzeka o utrzymaniu w mocy, uchyleniu albo zmianie zaskarżonej decyzji; na postanowienie sądu zażalenie nie przysługuje.

Jeżeli chcesz wiedzieć więcej na ten temat – kliknij tutaj >>

Jeżeli chcesz wiedzieć więcej na ten temat – kliknij tutaj >>