Podejrzany i poszukiwany znajomy

Podstawę prawną niniejszej opinii stanowią przepisy Kodeksu karnego zwanego dalej K.k. oraz przepisy Kodeksu postępowania karnego – K.p.k.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż czyn z art. 278 § 1 K.k. podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5., a czyn z art. 284 § 1 K.k. podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

Pierwszy czyn podlega przedawnieniu karalności z upływem 10 lat od czasu jego popełnieniu, a drugi czyn po upływie 5 lat od czasu jego popełnienia. Zachodzi zatem pytanie kiedy Pani znajomy popełnił czyn zabroniony, być może doszło już do przedawnienia karalności.

Drugą kwestią jest ocena, kto stwierdził, że Pani znajomy w czasie popełnienia czynu zachodziła sytuacja opisana w art. 31 § 2 K.k. W chwili obecnej nawet jeżeli Pani znajomy przyzna się do błędu, konieczne będzie przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego psychologa i psychiatry na okoliczność ustalenia, czy w czasie popełnienia czynu zabronionego Pani znajomy w czasie popełnienia przestępstwa miał zdolność rozpoznania znaczenia czynu lub kierowania postępowaniem w znacznym stopniu ograniczoną.

Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego. Wymierzając karę, sąd bierze także pod uwagę pozytywne wyniki przeprowadzonej mediacji pomiędzy pokrzywdzonym a sprawcą albo ugodę pomiędzy nimi osiągniętą w postępowaniu przed sądem lub prokuratorem.

Nie można jednak z góry zastrzec, że sąd ustali, że miała miejsce dyspozycja z art. 31 § 2 K.k., a zatem nie można z góry założyć, że będziemy mieli do czynienia z instytucją nadzwyczajnego zgłoszenia kary.

Nadzwyczajne złagodzenie kary polega na wymierzeniu kary poniżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia albo kary łagodniejszego rodzaju według następujących zasad:

• jeżeli czyn stanowi zbrodnię zagrożoną co najmniej karą 25 lat pozbawienia wolności, sąd wymierza karę pozbawienia wolności nie niższą od 8 lat,
• jeżeli czyn stanowi inną zbrodnię, sąd wymierza karę pozbawienia wolności nie niższą od jednej trzeciej dolnej granicy ustawowego zagrożenia,
• jeżeli czyn stanowi występek, przy czym dolną granicą ustawowego zagrożenia jest kara pozbawienia wolności nie niższa od roku, sąd wymierza grzywnę, karę ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności,
• jeżeli czyn stanowi występek, przy czym dolną granicą ustawowego zagrożenia jest kara pozbawienia wolności niższa od roku, sąd wymierza grzywnę albo karę ograniczenia wolności.

Reasumując, nie może Pani z góry wskazywać, że mamy do czynienia z możliwością zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary. Biegły winien wydać opinię, czy w czasie popełnienia czynu zabronionego Pani kolega miał ograniczoną zdolność rozpoznania znaczenia czynu lub kierowania postępowaniem. Od tej opinii będzie zależało, czy kara będzie orzekana w podstawowych granicach, czy też nie.

Jeśli masz podobny problem prawny, zadaj pytanie naszemu prawnikowi (przygotowujemy też pisma) – link do formularza z indywidualną pomocą prawną »